Czternaście lat „Musivum” – czas ruszyć dalej (ale wciąż razem)

Marzec to czas oficjalnych urodzin „Musivum” – pierwszy tekst pojawił się w marcu 2010. Czyli w tej chwili mija czternaście lat. Czternaście lat razem z tymi bohaterami (nawet w czasie zawieszek oraz teoretycznego porzucenia strony) i z ich historiami.

I wiecie co? Mam dość.

Nie, nie „Musivum”. Po dziesięciu miesiącach od powrotu do tego projektu mam go ciągle w głowie, historie się namnażają, przebywanie z tymi bohaterami mnie cieszy. Ale mam dość blogu – blogu jako miejsca publikacji i bycia z tym wszystkim tylko tutaj (nawet próby z Wattpadem niczego nie zmieniają). Po prostu – blog mi nie wystarcza.

Zdecydowałam się więc na coś, czego przez lata naprawdę nie miałam w planie odnośnie do „Musivum”, bo zupełnie mi nie pasowało do całej koncepcji. Chcę to wydać. Tak normalnie, zwyczajnie, jako książkę (a raczej książki). Udało mi się znaleźć rozwiązanie, jak łączyć teksty, by nie zagubić (przynajmniej nie tak w zupełności) tego patchworkowego charakteru całego cyklu. Utrzymanie swobody czytania na blogu to łatwizna, w innej formie będzie trudniej, ale mam nadzieję, że się uda.

Wybrałam na razie pewne teksty, zrobiłam dokładny przegląd, poprawiłam, dopisałam parę scen (bo dopiero w pełnym czytaniu razem konkretnych tytułów widać, że te sceny są potrzebne). Jeszcze pracuję nad wersją do oficjalnego zaprezentowania potencjalnym wydawnictwom.

Na blogu już się nic więcej nie pojawi – ani ostatnie rozdziały „Ostatnich chwil”, ani „Betty”, ani ten ekskurs, który pisałam pod koniec stycznia i który mnie zwyczajnie na parę dni zatruł, ani nic innego. Na razie zostawiam dotychczasowe teksty, z myślą, że i tak stają się częściowo nieaktualne z uwagi na wprowadzane zmiany i uzupełnienia w wersjach ostatecznych (zaczęłam na przykład pisać zupełnie od nowa „Priamel” i to jest kompletnie inny tekst, pełen ludzi, kobiet i mężczyzn z otoczenia Olgi, zaplanowany na trzy rozdziały, które w sumie dadzą samodzielną powieść na jakieś trzysta stron, jak podejrzewam, bo pierwszy rozdział już dobija setki. Jest tam dużo Olgi. Andrzeja. Michała. Elizy. Agnieszki i Agaty. Olka, Sebastiana i Michała. Krysi. Hanki. Marty i Marysi. Jest tam dużo ludzi, a oni jeszcze nawet nie przyszli na parapetówkę narratorki).

Mam ogromną sympatię do tego blogu, nie chciałabym go tracić, nawet jeśli jest tu tak bardzo cicho. Gdy coś się wyklaruje, na pewno poinformuję. Na razie daję sobie z tym wszystkim czas do końca wakacji. Będę w tym czasie też pisać – poprawiać stare teksty, opracowywać nowe, tylko po prostu nie pojawią się one tutaj. Napisanymi fragmentami mogę się czasem podzielić, gdy ktoś będzie chciał zerknąć, mailowo czy na Google Docs.

Tak jak mówi tekst na obrazku – rezygnowanie nie wchodzi w grę. Nie rezygnuję. Powiedziałabym raczej, że idę o krok dalej niż dotąd.

Więc trzymajcie za mnie kciuki, obym wróciła z tarczą. Bo ta nowa sytuacja wywołuje i sporo ekscytacji, i sporo lęku – a także odrobinę nadziei.

 

fot. Pexels